İlk yazım; içimdeki çocuk

Of kimse inanmıyor ama ben şu anda heyeceandan titriyorum,normalde universitede kısa sürelığine webmasterlık-webdizaynerlık yapmış olmama rağmen kendime ait bir şey ilk defa deniyor olmanın belki de stresiyle ne diyeceğimi bile bilmeden yazıyorum.
İş ve hayat denizin de 20 yıllık yüzücü bile olsan sana yüzmeyi unutturan dalgaları ve senin içerisinde kaybolmanı bekleyen maviliğinın ıssızlığında kendimi burda tutunacak bir can simidine sarılmıs gibi hissediyorum, ve bu can simidini atan çok sevdiğim kişiye çok çok teşekkür ediyorum...

Evet benden her zaman mantıklı, şaheser dadında birsey beklemeyin benim çoğu zaman buraya girip içimi dökmekten başka hiçbir amacım olmayabilir veya yazdığım yazıları burayla paylaşmak olacak.

Benim burda yazdıklarım belki de ilk defa kendim olma cabasından ibaret olacak bır nevi en yakın dostunla bir arada olduğun zaman nasıl rahat kendin olursun (ki zaman zaman onun yanında bile kendin olmayı beceremezsin ) ama başka bir ortamda başka bir yerde hiç olmadığın birine dönüşmek zorunda kalırsın herkes seni başka biri sanır,işte benim amacım burda kendim olmak.

Benim içimde hala büyütmediğim büyütmekten her zaman kaçındığım bir çocuk var çünkü biliyorum ki o büyürse bende herkes gibi hayatın akıntısına kendimi kaptırıp koşturmacalardan hayatın güzeliklerini,hayatın guzel tarafını göremeden kaybolup gideceğim.
Bu yönüm her zaman karşıma bir eksi olarak çıkıyor olmasına inat, hayata ilk kez gözlerini açmış bir yetişkinin tek parmağını iki eliyle tutup ona gülümseyen bir bebek edasında yaşamaya, her gecenin sonunda elbet güneş doğar umuduyla beklemeye devam edeceğim.

İnsanların aşka,sevgiye ve hatta sevilmeye umudu kalmasa bile,sevmek suç sevilmek günah olsa bile ben ısrarla içimdeki çocuğun masum sevgisiyle sevmeye, sabahın aylıklık ışıklarını bekleyen gecenin kör karanlığı gibi beklemeye devam edeceğim ve biliyorum ki bu içimdeki çocuk ağlamaktan catlamadan bulup kavusacağım ona...